Życie zaczyna się po… Internet dla seniorów

Spotkałam niedawno moją sąsiadkę, przeszło siedemdziesięcioletnią panią Zosię i zobaczyłam, że promienieje radością. Jakby życie na nowo zaczęło się do niej uśmiechać, choć zawsze potrafiła brać się z nim za bary. Nigdy jej się „nie przelewało”, żyła skromnie, czasem ledwie starczało do pierwszego. Dorabiała do pensji męża szydełkowaniem. Robiła obrusy i serwety dla Cepelii. Teraz zamówienia się skończyły, ale pasja pozostała. Drugie jej hobby to działka, którą z zapałem uprawia. Mąż zmarł kilka lat temu, dzieci się usamodzielniły i wyprowadziły – starsza córka mieszka w Danii, młodsza w Gdańsku. Jedynie syn został we Wrocławiu, ale jako muzyk często jeździ z koncertami po świecie.

Samotność nie dokucza jednak pani Zosi, a stało się to za przyczyną Internetu i portali społecznościowych. Poprzez Facebooka poznała panie w podobnym co ona wieku, które też szydełkują. Spotykają się raz na dwa tygodnie przy dobrej kawie, domowym cieście i… robótkach. Wymieniają się wzorami, haftują, szydełkują. Serwetki, bluzki, zabawki dla wnuków. Wzory i gotowe wyroby „wrzucają” na Facebooka. – Dawno nie prowadziłam tak ożywionego życia towarzyskiego – przyznaje pani Zosia i robi tajemniczą minę.

– W moim wieku to nic dziwnego, ale moja 93-letnia mama, która mieszka w Warszawie, zrobiła mi ostatnio niespodziankę i skontaktowała się ze mną poprzez Skype’a – opowiada z dumą. – Pozazdrościła mi rozmów z córkami i wnukami, dlatego postanowiła, że nie będzie internetowo wykluczona. Nabyła książkę „Internet dla seniorów”, kupiła sobie laptopa i poprosiła o zainstalowanie odpowiednich programów. No i teraz bez problemu kontaktuje się z ze mną Wrocławiu, z wnuczkami w Danii i w Gdańsku, rozmawia z wnukiem, gdy jeździ po świecie, no i ogląda jak rosną prawnuki.

Życie może zacząć się nawet po dziewięćdziesiątce, wystarczy tylko chcieć.