Święty Mikołaj z prezentami

Dziś wyjątkowy dzień, obdarowujemy się wzajemnie prezentami – dzieci dostają upominki od rodziców, dziadków, wujków, ciotek, słowem krewnych i znajomych rodziców. W szkole są imprezy mikołajowe, a na ulicach można spotkać wielu „Mikołajów”, poprzebieranych w czerwone płaszcze i czapki z pomponami. 6 grudnia to wspomnienie św. Mikołaja z Myry (dziś Demere w Turcji), biskupa i dobrodzieja.

sw-mikolaj

 

Gdy byłam małym dzieckiem, rankiem 6 grudnia czekał na mnie pod poduszką upominek. To Święty Mikołaj przynosił prezenty – święcie w to wierzyłam. I moja siostra też. Ale, gdy pojawiły się wątpliwości, czy to na pewno ON, a koleżanki przebąkiwały, że to nieprawda, postanowiłyśmy to sprawdzić i poczekać w łóżkach, nie zasypiając, aż coś się wydarzy. No i wydarzyło się – nasz tato niemal bezszelestnie otworzył drzwi do naszej sypialni i położył każdej z nas pod poduszką paczkę. Potem równie bezszelestnie wyszedł. Wprawdzie zagadka w kwestii, KTO przynosi prezenty do łóżka już się rozwikłała, ale niecierpliwość nie pozwoliła nam czekać do rana. Zaświeciłyśmy światło i… wszystko się wydało. W następnych latach już nie było prezentów pod poduszką, tylko drobne upominki wręczane w ciągu dnia. Czar prysnął, skończyło się udawanie.

Dziś dzieci chyba wcześniej niż my wtedy dowiadują się, kto tak naprawdę przynosi „mikołajowe” prezenty. Sprzyja temu ich mnogość i obdarowywanie przez wielu członków rodziny. Dlatego dzieci odważniej zamawiają upragnione upominki, które mają być spełnieniem ich marzeń. I dobrze wiedzą, do kogo te prośby adresować. Tę fikcję utrzymywałam także z wnukami, ale dziś w św. Mikołaja przynoszącego upominki pod poduszkę z całej piątki wierzy już tylko najmłodszy. I tak się zastanawiam, czy warto dzieci okłamywać? Czy nie lepiej mówić wprost, że to zwyczaj, który upowszechnił się na pamiątkę św. Mikołaja, że to jego wspominając, wręczamy sobie wzajemnie upominki. I można przy okazji przybliżyć sylwetkę świętego i wytłumaczyć, skąd wzięła się ta piękna tradycja obdarowywania. Bo warto wiedzieć.

Św. Mikołaj żył na przełomie III i IV wieku, pochodził z bogatej rodziny, zamieszkałej w Patarze w Lycji. Wybrany został biskupem zaniedbanej wówczas diecezji Myry, którą zarządzał z wielką troską. Tam właśnie zasłynął świętością, zapałem i cudami oraz pomocą biednym i potrzebującym. Zmarł około 350 roku, a jego grób znajduje się w Bazylice  pod jego wezwaniem w portowym mieście Bari na południu Włoch.

bazylika-c59bw-mikoc582aja-w-bari-we-wc582oszech-w-ktc3b3rej-spoczywajc485-relikwie-c59bwic499tego-przeniesione-z-turcji-_agencja-forum_

Nieliczne autentyczne informacje na jego temat przeplatają się z barwnymi opowieściami i legendami, powtarzanymi od lat. Przez wieki był jednym z najsłynniejszych świętych w historii kościoła, jednym z najbardziej czczonych i na Zachodzie, i na Wschodzie. Jest symbolem ekumenizmu, jest bowiem świętym otoczonym ogromną czcią zarówno przez chrześcijan prawosławnych, jak i katolików. Już w średniowieczu uważano go za patrona dzieci. Związek kultu św. Mikołaja z wręczaniem prezentów jest udokumentoway od XV wieku w źródłach polskich, czeskich, austriackich, holenderskich, belgijskich i niemieckich. Był taki zwyczaj, że wieczorem 5 grudnia, w wigilię święta Mikołaja, osoba przebrana za świętego obdarowywała owocami, orzechami, ciastkami czy cukierkami dobrze zachowujące się dzieci. Niegrzeczne uderzała pastorałem.

swiety-mikolaj

Dziś rzadko kiedy kultywuje się tę tradycję, bo i prawdziwych, biskupich strojów świętego niezbyt często się używa. Dominują wielkie czerwone krasnale z białymi brodami. Są na kartkach świątecznych, torbach upominkowych, w witrynach sklepowych, we wszechobecnych reklamach, dosłownie wszędzie. Na początku grudnia pojawiają się w galeriach handlowych, tramwajach, autobusach i na ulicach.

mikolaj

Bardziej przypominają lansowanego na siłę w czasach komunizmu i zapożyczonego ze Związku Sowieckiego Dziadka Mroza. Według różnych legend i baśni to taki właśnie Mikołaj w czerwonym płaszczu, który przybywa z Laponii, gdzie mieszka z grupą elfów, rozwozi dzieciom prezenty saniami ciągniętymi przez zaprzęg reniferów. Dzięki sprawnej promocji praktycznie zastąpił on w zbiorowej wyobraźni tradycyjny wizerunek św. Mikołaja – biskupa z Myry.

Santa Claus prepars his Reindeer and sled in Rovaniemi, on December 16, 2008. Rovaniemi's Christmas theme park is in full swing, teeming mainly with families with children eager to meet Santa and his elves. In 2007, almost one million tourists visited Finnish Lapland above the Arctic Circle, 360,000 of whom were foreigners, mainly from Britain, Germany, France, the Netherlands, Norway and Russia, according to the regional council of Lapland. AFP PHOTO / OLIVIER MORIN (Photo credit should read OLIVIER MORIN/AFP/Getty Images)

W wielu domach św. Mikołaj przychodzi powtórnie w Wigilię i przynosi upominki pod choinkę. Pochodzenie tej tradycji nie jest mi znane, ale zwyczaj dość powszechny.

domek-mikolaja1

 

W moim rodzinnym domu od gwiazdkowych prezentów był Aniołek i tę tradycję przeniosłam później do mojej rodziny w dorosłym życiu. Nie pamiętam, kiedy synowie przestali wierzyć w prezenty od św. Mikołaja i od Aniołka, ale chyba stosunkowo wcześnie. Także we wczesnym dzieciństwie poznali historię św. Mikołaja z Myry i pochodzenie tradycji obdarowania prezentami w dniu 6 grudnia.

prezenty_swiateczne_opakowania_600x0_rozmiar-niestandardowy

Wszystkim Czytelnikom życzę dziś dużo radości zarówno z obdarowywania, jak i z otrzymywania upominków. I pamiętajmy, że każdy, nawet najdrobniejszy, ale z serca podarowany upominek jest więcej wart niż drogocenny prezent od naburmuszonego i pysznego darczyńcy.

Wiele uśmiechów i radości w dniu Świętego Mikołaja!

 

 

Małgorzata Wanke-Jakubowska

Absolwentka Uniwersytetu Wrocławskiego, z wykształcenia matematyk teoretyk, specjalista public relations, przez 27 lat była pracownikiem Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu i przez 18 lat rzecznikiem prasowym tej uczelni. Po studiach pracowała w Instytucie Matematycznym Uniwersytetu Wrocławskiego na stanowisku naukowo-dydaktycznym; jej zainteresowania naukowe dotyczyły algebry ogólnej.

Możesz również polubić…

27 komentarzy

  1. ewama7@wp.pl' Ewa mastalska pisze:

    U mnie w rodzinie z Górnego Śląska mówiło się że Mikołaj to mniejsze prezenty 6 grudnia a na Gwiazdkę Dzieciątko. Wiem ze Wielkopolsce był to Gwiazdor.

  2. olasz64@icloud.com' ola pisze:

    Pracuję z dziećmi i zawsze przychodzi do nich św. Mikołaj z Myry. Moje dzieci wiedzą, że ten z bąblem na czapce to przebieraniec reklamujący colę a święty biskup to przede wszystkim naśladowca Jezusa, do którego możemy się modlić, a on wstawia się za nami. Ja też jestem z Górnego Śląska i tak jak moja poprzedniczka wskazała, u nas św. Mikołaj był tylko 6 grudnia. Przychodził z małym prezentem w postaci słodyczy, a Dzieciątko przychodzi 24 grudnia. I tak podtrzymuję tę tradycję.

  3. jerzpolski@wp.pl' Jurek pisze:

    Jest taki wiek, w którym dzieci nie analizują prawdziwości istnienia św. Mikołaja i dlatego ludzie zapraszają ( i opłacają) przebierańca do domu, który lepiej lub gorzej gra swoją rolę.
    Pamiętam czas, kiedy zakłady organizowały spotkania ze św. Mikołajem w okresie bożonarodzeniowym.
    Myślę, że wszyscy traktowali taką imprezę symbolicznie, jaką dobrą okazję do zabawy i otrzymania prezentów.
    Kiedy moi synowie podrośli , nie interesowała ich impreza, ale same paczki.
    Jak byłem uczniem, to w klasie wzajemnie przygotowywaliśmy do siebie paczki.
    Później, jako nauczyciel – wychowawca, też zostałem wciągnięty do takiej zabawy.
    Myślę, że obecnie taka szkolna tradycja już zanikła.

    • piotr_kk@poczta.onet.pl' Piotr pisze:

      Osobiście nigdy nie lubiłem tej zabawy z losowaniem. Wręcz jej nienawidziłem. I to nie tylko w szkole – gdziekolwiek. Kiedyś nawet w pracy zostałem do tego zmuszony. Osobiście uważam, że to dobrze, że „zanika” – mnie nikt nigdy wyboru nie dawał, czy chcę w tym uczestniczyć. Efekt był taki, że inni doskonale się bawili moim kosztem.

  4. b.utecht@onet.pl' Barbara Utecht pisze:

    Dobrze postawione pytanie, co wspólnego ma czerwony krasnal ze świętym biskupem z Myry. Odpowiem niewiele. Dzisiaj wszechobecna komercja pokazuje nam wszelkiej maści krasnali, reniferków, wiewiórek, niedźwiedzi, tak jest w moim mieście, ale czy to ma coś wspólnego z prawdziwym św. biskupem? Nie sądzę, że należy dzieci utrzymywać na siłę w złudzeniach. Nie odbierajmy dziecku tego najpiękniejszego dziecięcego wspomnienia powie pewnie wielu. Sądzę jednak, że należałoby dziecku tłumaczyć, że każdy z nas może zostać św. Mikołajem, by obdarować kogoś bliskiego. Można uczyć dziecko przy okazji, że dawanie prezentów może być źródłem większej radości niż otrzymywanie. Jest tyle możliwości, by dziecko doznało pozytywnych wspomnień dzieciństwa jak chociażby tradycje świąteczne w tym okresie /strojenie choinki, żłóbek, opłatek, no i tak ochoczo pieczone przez maluchy pierniczki. Zatem czy warto udawać, że to właśnie św. Mikołaj przynosi prezenty? Często obraca się to przeciwko rodzicom ponieważ rodzic jest największym autorytetem dla dziecka i może to udawanie zachwiać zaufanie do siebie, bo rodzice okłamywali mnie. Smutnym jest także fakt, kiedy dziecko dowiaduje się, że jego prawda legła w gruzach i jego wyobrażenie o tej najpiękniejszej postaci jest fantazją i mitem. Rodzice tłumaczyli nam, że dawanie daje naprawdę radość większą niż otrzymywanie. U nas w domu obdarowywaliśmy się wzajemnie ciągnąc najpierw losy, kto komu robi prezent. I tak było także w szkole, jak wspomina Pan Jurek. Szkoda, że nie kultywuje się tego zwyczaju obecnie.

  5. Maria Wanke-Jerie pisze:

    Każdy z nas kiedyś wierzył, że to św. Mikołaj przynosi prezenty. Czy podważyło to zaufanie do rodziców? Myślę, że nie. Dziecku w wieku powiedzmy sześciu lat, można powiedzieć, że jest już na tyle duże, że powinno wiedzieć, iż to na pamiątkę świętego z Myry obdarowujemy się prezentami. Tylko małym dzieciom wydaje się, że to sam święty przynosi prezenty i nie trzeba im tej dziecięcej wiary zabierać. Wspomnienie oczekiwania na „prezent z nieba” jest piękne. Może nie warto odbierać dzieciom tych czarujących chwil, a potem wspomnień. Ważne, żeby to od rodziców dowiedziały się prawdy.

  6. wanda.kapica@interia.eu' Wanda Kapica pisze:

    Kiedy wyglądam przez okno, widzę kopułę cerkwi Świętego Mikołaja Cudotwórcy…
    Przypominają się zapachy dzieciństwa, a szczególnie dorodna pomarańcza, która w niewytłumaczalny sposób pojawiała się pod poduszką – albo pod choinką.
    Przychodzi na myśl podróż do Bari. Cisza panująca w bazylice Świętego Mikołaja… i fala uchodźców z Albanii, którzy przypłynęli tego dnia do portu na okręcie „Vlora”.

    Dzieci powinny więcej wiedzieć o prawdziwym świętym Mikołaju…
    Może specjalna lekcja religii? Może rozmowa?
    Jedno jest pewne: Trzeba je w porę uodpornić na głupawe filmy o wyrośniętym krasnalu…

  7. lukas.p@outlook.com' lukasz pisze:

    Taki tekst mi się przypomniał przy okazji:
    http://www.mieczem.pl/telewizor-i-zlobek/

  8. elzbieta314@gmail.com' Elżbieta Zborowska pisze:

    Bardzo dobry tekst,ktory udostepnil Lukasz.Przypominaja mi sie moje Mikolaje. Samiśmy z rodzenstwem odkryli pewnego roku prezenty w szafie.Zrozumieliśmy że to rodzice je podkladaja,ale co roku z niecirerpliwoscia czekaliśmy na te noc. I tak jak autorka budzilismy się w srodku nocy, sprawdzalismy co kto dostał i pół nocy się urzędowego. Podobny zwyczaj wprowadzilam W swojej rodzinie. Dzieci ustawiamy przy łóżkach krzesełka i czekalyczy Mikołaj coś przyniesie.Nawet,jak już wiedziały że to rodzice kupują,dalej ustawialy małe krzesełka i czekały na niespodziankę. No nigdy nie wiedziały co to będzie. Potem z roznych wxglegow,zwlaszca finansowych utarlo sie,ze na Mikolaja prezenty były symboliczne. I tak jest do dzisiaj. 2 synowie,ktorzy z nami mieszkaja dostaja zazwyczaj po czekokadzie. Ciesza sie zctego ze zwyczaj zostal zachowany. Wnuki dostają większe prezenty,ale też nie szslejemy.
    W Swiēta Bożego Narodzenia przychodzi i nad Gwiazdką. Spotykamy się zazwyczaj i nad całą rodziną. Teraz jest to 9 osób. Staramy się aby każdemu coś Gwiazdką przyniodla,ale jazdy je robi ja miare mozliwosci. Jeśli nie może nie wymagamy. Bywały czasu ze córka i zięć byli bez pracy więc oni otrzymywali.Dochowujebsię tajemnicy do samego końca. Opakowane paczuszki leżą pod choinką. Po lamaniu sie opłatkiem,zyczeniach i zjedzeniu kolacji następuje wręczanie prezentów. Zabawy jest przy tym co niemiara . A na koniec pokój wygląda jak pobojowisko.?

  9. dariaziemiec@gmail.com' Daria Ziemiec pisze:

    Pamietam mikolajki w 5 klasie podstawowki.Na poczatku roku szkolnego dołączyła do naszej klasy Romka o imieniu Mira.W klasie mielismy juz Romów ale po jakim czasie znikali jak kamfora.?Edukację traktowali z przymrozeniem oka.aMirz byla jednak wyjątkową.Mimi brakow szybko nadrabiala zaległości i widac bylo ze nauka sprawia jej przyjemność.Ksiazki nosila w starym worku i jako jedyna nie miala piornika.Jako ze byla naprawde miła dziewczynka szybko zdobyla nasza sympatię.Postanowilismy zrezygnowac loterii mikolajkowej i za zebrane pieniądze kupilismy jej fajna torbe i piornik.Radosci Miry nie sposob opisać.?Po roku spedzonym z nasza klasą jej rodzina wyemigrowala do USA.Najpiekniejsze jest jednak to ze do dzis większość z nas dostaje 6 grudnia kartki od Miry ktora jest cenionym architektem.?

    • alicja.js@wp.pl' AlicjaJesz pisze:

      Babcia moja ukochana zawsze mówiła, że dobro do człowieka wraca. Nie z tej to z innej strony. Ja w to głęboko wierzę i nie tylko świadomie czy złośliwie nikomu zła nie uczyniłam ale też negatywnych odczuć nie pielęgnuję. Bardzo mi się opowieść o Mirze spodobała. 🙂

      • dariaziemiec@gmail.com' Daria Ziemiec pisze:

        Babcie zawsze maja racje.Moja Babcia Marysia miala ulubione powiedzenie ze zło wymaga wysilku a dobro bywa mniej męczące.?

  10. alicja.js@wp.pl' AlicjaJesz pisze:

    Z wielkim rozrzewnieniem wspominam czas gdy wierzyłam w Świętego Mikołaja i za nic bym tych wspomnień nie oddała. 🙂 U nas drobne upominki, głównie słodycze 6-ego grudnia Św. Mikołaj w nocy wkładał do butów. Musiały być pięknie wyczyszczone i wypastowane, inaczej by nie przyszedł.
    Całe misterium związane z osobą Świętego odbywało się w Wigilię dzięki współpracy licznych krewnych i sąsiadów. 🙂
    Mieszkaliśmy w wielkiej, czteropiętrowej kamienicy na Starówce. Dzieci było sporo.
    Pamiętam to drżenie i oczekiwanie czy będą prezenty czy rózga 🙂
    Święty miał zawsze worek z prezentami i rózgę na wszelki wypadek. Musieliśmy udowodnić, że umiemy odmawiać pacierz i że byliśmy grzeczni.
    Przybysz miał długi bordowy płaszcz, czapkę bordową z białym otokiem, wielką brodę i pastorał.
    Czasem chowałam się pod stołem i nie chciałam wyjść bo wiedziałam, że nie byłam zbyt grzeczna 🙂
    Jakie to było cudowne uczucie gdy prezenty już były w moich rękach i odpakowywałam je z kolorowych papierów. To były czasy głębokiej komuny i każda rzecz cieszyła.
    To były też czasy mocnych więzi rodzinnych, mieszkaliśmy w jednym małym mieszkaniu z Babcią, Dziadkiem, rodzicami i bratem. Niedaleko mieszkała druga Babcia, Prababcia, ciocie i wujkowie.
    Wszyscy razem szliśmy na Pasterkę. Boże Narodzenie to nie było tylko jedzenie jak w niektórych domach obecnie. To był post w adwencie, oczekiwanie na narodziny Jezuska i na Św. Mikołaja.
    W domu była wielka choinka czasem tak brzydka, że tata z wiertarką przekładał jej gałęzie w puste miejsca. Nie były z hodowli tylko usunięte z lasu w czasie przecinki.
    Było skromnie bo rodzina nie była zamożna i czas ciężki ale wszystko tak cieszyło.
    Nie wiem w którym momencie zorientowałam się, że płaszcz Mikołaja to gruby szlafrok Babci, że broda jest z waty a w środku chowa się ktoś z krewnych lub sąsiadów 🙂
    Była zorganizowana akcja w całej kamienicy wymieniania się strojem i do dzieci zawsze ktoś inny przychodził.
    Wyprowadziliśmy się do własnego mieszkania w bloku gdy miałam 9 lat. Brat był młodszy więc Św. Mikołaj przychodził do końca. Do bloku już nie przychodził ale trudno mu się dziwić. To już nie było to samo. Nie byłam szczęśliwa z powodu tej wyprowadzki pomimo własnego pokoju.
    Babcia z Dziadkiem których kochałam ponad wszystko zostali w starym mieszkaniu i Święty Mikołaj wraz z nimi 🙂
    Później prezenty pojawiały się niespodziewanie pod choinką a Mikołaj się nie ujawniał.
    Współczuję tym których rodzicom nie chciało się wysilić i mówili dzieciom prawdę.
    Oskarżam ich o lenistwo! 🙂

  11. elzbieta314@gmail.com' Elzbieta Zborowska pisze:

    Prawda, prawda, ale legenda Mikołaja u moich dzieci zawsze funkcjonuje. Niego nie wręczamy prezentów osobiście. Wyczekuje sie momentu, kiedy dzieci/ dorosłych nie ma w domu i kładzie sie te nawet zwykła czekoladę na łóżku albo po staremu podkłada sie w nocy. I w dzisiejszych czasach wyglada to jakby Mikołaj przybył .A wracając do wspomnień, dwa razy urządziliśmy w domu wręczanie prezentów przez przebranego Mikolaja. Nie była to zamówiona osoba z agencji, ale przebrani członkowi rodzin.Raz za Mikołaja przebrał sie brat mėza. Założył stary kożuch włosem do goryc, jakaś czapkę .Mial pastorał z kija i sreberka. Jak go corka wtedy 4 letnia zobaczyła to od razu powiedziała:To ja juz bede grzeczna. Ale sie nie bała. Choc wujka nie poznała. Prezenty dostali wszyscy z rodziny. Zabawa była przednia. Dopiero kilka lat temu, ze 30 lat po całym wydarzeniu dowiedziala sie ze dziwie im ,ze to wujek był Mikołajem. Drugi raz zabawę mikołajkowa zorganizowaliśmy dla najmlodszego dziecka, który jest kilkanaście lat młodszy od rodzeństwa. Za Mikołaja przebrał sie średni syn. Tym razem musiał wystarczyć mojstary czerwony dres, czapka i broda z waty. Wiec to był raczej dziadek Mróz, chaos z kijem.Niestety syn przestraszył sie tak bardzo, ze wskoczył mi na kolana i nie chciał nawet spojrzeć .wyciagal tylko rękę, a cały czas siedział przyklejony do mnie z głowa odwrócona w inna stronęTez nie poznał brata. A tak w ogóle historyjek z przebieranaiami dzieci mogę opowiedzieć wiele.Dziedziczna – to udawanie dyrygenta i odprawianie mszy. Przeszły do rodzinnych historii.

  12. Lubin_PL@msn.com' Stan Wliszczak pisze:

    Chciałbym wyjaśnić pochodzenie prezentów pod choinkę, na wigilię. W moim domu św. Mikołaj przychodził 6 grudnia do dzieci. Pod choinkę składane były prezenty robione własnoręcznie, dla swojej rodziny. Np. babcia robiła na drutach skarpetki, szaliki, itp. Mama coś uszyła lub też robiła coś na drutach. Tato robił zabawki dla dzieci oraz jakieś rzeczy praktyczne dla mamy i dziadków. Ja jak byłem mały to rysowałem kartki świąteczne dla każdego. To miały być prezenty od serca, bo Pan Bóg przysłał nam największy prezent od serca – małego Jezuska. Taki był zwyczaj w moim domu. Moi rodzice pochodzili z tzw. Kresów i taki zwyczaj przywieźli ze sobą. Niestety ten zwyczaj i jego pochodzenie też już zanika.

    • Lubin_PL@msn.com' Stan Wliszczak pisze:

      Zapomniałem dodać, że jak moje dzieci podrosły, to oczywiście opowiadałem im prawdziwą historię biskupa z Myry.

  13. anna-drozdowska@wp.pl' Anna Makuch pisze:

    Również z rozczuleniem przypominam sobie dzieciństwo ze św. Mikołajem. Najstarszy syn z powagą chroni wiarę w pracowitego Świętego młodszych braci. No i – należy zachować dyskrecję dotyczącą podarków dla bliskich?

  14. olasz64@icloud.com' Ola pisze:

    ŚWIĘTY MIKOŁAJ TOWARZYSZY DZISIEJSZEMU DNIU A NIE KRASNAL REKLAMUJĄCY COLĘ!!!! MNIE NAWET DRAŻNI JAK SIE MÓWI „mikołajki”. Używając takiego nazewnictwa nie dziwię się, że za chwilę armia czerwonych, zielonych i niebieskich dziewcząt krasnoludków wyskakuje w sklepie i próbuje naciągnąć rodziców na kasę. Przez całe moje zycie zawsze przychodził do przedszkola Św. Mikołaj, raz tylko miałam odgórny zakaz organizacji i co wtedy??? Pojawił się babomikołaj, któremu chodziło o zrobienie kasy. Zdjęcia z babomikołajem… Do dziś niektóre dzieci mają taką fotkę. Jestem pewna, że nie są z tego powodu szczęśliwe

  15. stanorion@gmail.com' Vector pisze:

    W moim rodzinnym domu, za moich młodych lat nie było tradycji św Mikołaja 6 grudnia. Święty Mikołaj ( bez specjalego nacisku na słowo święty), przychodził z prezentami w tradycyjnie obchodzoną wigilę Bożego Narodzenia, zaraz po wieczerzy wigilijnej. Dostawałem fajne prezenty, przeważnie jakieś metalowe, mechaniczne zabawki nakręcane na kluczyk, a raz piękne, tradycyjne mini pianino. Oczywiście teź, zawsze było wiele markowych słodyczy z Wedla lub z Wawela. We wczesnych latach sześćdziesiątych trudno było o takie zabawki, więc sprawiały mi dużą radość. Prezenty przynosił ktoś z rodziny przebrany za Mikołaja, ale to tylko tak do piątego roku życia chyba, bo później już zorientowałem się, że to rodzice sprawiają mi prezenty, a nie żaden Mikołaj. Córka też wierzyła w istnienie Mikołaja kilka pierwszych lat, po czym tak jak i ja poznała prawdę. Z wnukami podobnie, pierwszy wnuk kilka lat wierzył, a drugi młodszy jeszcze krócej, bo starszy wyjaśnił mu jak to jest z tym Mikołajem. Teraz w dzień św Mikołaja wnuki teź dostają tylko symboliczne prezenty, a te właściwe w wigilię Bożego Narodzenia. Umieszczone pod choinką prezenty rozpakowujemy zaraz po wieczerzy i dla dzieci, jest to najmilszy i długo oczekiwany moment wigilii.
    Z autopsji wiem, że kilkuletnie dzieci nie przywiązują wielkiej wagi do tego kto przyniósł paczki, tylko bardziej je interesuje co w nich jest. Objaśnianie im żywotów świętych chyba nie ma sensu, bo w tym wieku dzieci to raczej nie interesuje, a chodzi głównie właśnie o przyjemność z dawania i dostawania prezentów.

  16. stanorion@gmail.com' Vector pisze:

    Przypomnę jeszcze, że w czasach komuny, zwłaszcza za towarzysza Gierka, w szkołach i innych instytucjach tępiono wszelkie świętości, zastępując je świeckimi synonimami, nie było więc św Mikołaja, tylko „Dziadek Mróz”.

  17. kadras1975@gmail.com' Mariusz pisze:

    Biednie było u nas za komuny jak i w latach 90’tych.Prezentów na mikołajki nie było.W Wigilie Mikołaj przynosił ubrania,czekolady,mandarynki i książki od ciotek (wiedziały że je lubie).W szkole była licytacja kto co dostał.Co do mikołaja.Te imprezy zakładowe irytowały.Powiedz wierszyk,zaśpiewaj…był taki moment gdy trzeba było tańczyć „kaczuchy”.Dziś wspominam swojego pierwszego Mikołaja i pierwszą Wigilie którą pamiętam.Wójek się przebrał (wtedy byłem tylko ja z naszego pokolenia a on był najmłodszym bratem mamy) i dostałem ciuchcie jeżdżącą w kółko na baterie.Jak on w tamtych czasach to zdobył?Musiał długo na to pracować.

  18. czreczuch@gmail.com' czesław pisze:

    Cieszę się, że tradycja obdarowywania w dniach około szóstego grudnia wcale nie zanika. Darczyncy zmieniają imiona np na Rafał lub Tadeusz a prezenty przybierają inne formy mogą to być medale. Radość pozostaje i jest nadal taka sama. Gratuluję i pozdrawiam!

    • Małgorzata Wanke-Jakubowska pisze:

      DZIĘKUJEMY! Za podarunek od darczyńcy o imieniu Rafał lub Tadeusz, a także wyrażającemu radość i składającemu gratulacje!

  19. Małgorzata Wanke-Jakubowska pisze:

    Dziękuję za wszystkie komentarze, w których dzieliliście się Państwo wspomnieniami z rodzinnych domów, ale także opisywaliście zwyczaje, które kultywujecie dzisiaj. I nie ważne, czy na Wigilię prezenty przynosi św. Mikołaj, Gwiazdor, czy Aniołek, 6 grudnia z podarunkami przychodzi zawsze św. Mikołaj – biskup z Myry. Przeważały opinie, że warto małym dzieciom pozwolić na wierzenia w prezenty z „nieba”, ale też podkreślano, iż to rodzice powinni dziecku powiedzieć, jak jest naprawdę. Wzruszająca i pouczająca była opowieść o Romce Mirze, której koleżanki i koledzy pomogli w ważnym momencie, a ona – mimo że zrobiła karierę w USA – o swoich małych dobrodziejach pamięta. I to właśnie 6 grudnia. Święty Mikołaj naprawdę czyni cuda.

  20. anna-drozdowska@wp.pl' Anna Makuch pisze:

    Do komentarza z tamtego roku dodam, że podarunki dla dzieci 6 grudnia mają charakter symboliczny i edukacyjny, np. nieduże drewniane, przestrzenne puzzle.
    W szkole syna zaproponowano dziś nawiązanie ubiorem do Mikołajek, lecz zalecono unikanie do św. Mikołaja z reklamy. Sporo dzieci przyszło dziś w pięknych swetrach z reniferami, w pelerynkach w gwiazdki itp. Pojaśniało w szatni?

Skomentuj Vector Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *