Jak zwracać uwagę i osiągnąć skutek

Nikt nie lubi być upominany. Zwracanie uwagi to rzecz niemiła zarówno dla adresata upomnień, jak i upominającego. Bywa to nawet niebezpieczne, gdy uwaga zostanie przyjęta jak zniewaga i wywoła gniew. Media opisują przypadki napadów agresji młodych ludzi upominanych, gdy coś demodulują lub celowo niszczą, a przypadkowy obserwator nie pozostanie obojętny wobec aktów wandalizmu. Czasem, taka społeczna postawa bywa surowo karana. Czy to oznacza, że należy zachować obojętność? Myślę, że nie. Czasem uwagę zwrócić nie tylko można, ale i trzeba. Jak to zrobić, żeby upomnienie zostało przyjęte życzliwie? Sięgając do arsenału wiedzy z komunikacji społecznej wybieram zazwyczaj argument najbardziej przekonujący, czyli taki, który odnosi się do interesu upominanego. Praktyka to potwierdza, żę to działa.

Przykład sprzed kilu dni. Idę chodnikiem oddzielonym od jezdni ścieżką rowerową, często uczęszczaną przez miłośników jednośladów. Widzę mężczyznę, który dziarskim krokiem maszeruje środkiem tej ścieżki. Mijają go rowerzyści, wykonując skomplikowane manewry, bo ów mężczyzna nie usuwa się na bok. Niektórzy zwracają uwagę, że to miejsce dla rowerów, inni wyrzekają, wygrażają, pokrzykują. Bez skutku.

Postanowiłam się wtrącić.

– Proszę pana, chciałam zwrócić uwagę, że może pan zapłacić mandat. Ja – oczywiście nie doniosę – ale przestrzegam – zwracam się do niego bardzo spokojnym głosem.

– Czasem trzeba komuś zrobić na złość – odburknął gniewnie.

– Ale dlaczego chce pan zrobić na złość samemu sobie? – pytam, nadając moim słowom maksymalnie życzliwy ton.

Mężczyzna ów przyspieszył nieco, żeby mnie wyprzedzić i… zszedł ze ścieżki na chodnik dla pieszych. Mijając mnie, nawet bąknął dziękuję. Uff, pomyślałam, znów sukces. Mały, ale jednak.