Alpy z bliska

Ostrzegano mnie przed planowaną wyprawą razem z synem i wnukami (cała trójka uprawia wyczynowo wspinaczkę skałkową) w Alpy francuskie, że mogę nie wytrzymać kondycyjnie, doznać jakiejś kontuzji lub poważnego urazu. Ja bardziej obawiałam się brawury 10-letniego Jasia, który może nie docenić niebezpieczeństwa. Tymczasem wszystko potoczyło się zupełnie inaczej.

Któżby się spodziewał, że ów 10-latek dzień przed wyjazdem złamie nogę w kostce podczas gry w piłkę nożną. W dniu wyjazdu na ostrym dyżurze chirurgicznym założono mu gips do samego kolana. I w tym momencie przyszły mi na myśl słowa niezapomnianej Małgosi Longchamps (wspominałam o niej w tekście https://twittertwins.pl/swieci-sa-wsrod-nas-malgosia/), która mawiała, że nie sztuka być pogodnym, uśmiechniętym z rozpromienionym spojrzeniem, gdy wszystko układa po naszej myśli, dokładnie tak jak zaplanowaliśmy. Sztuką jest, gdy plany biorą w łeb i pojawiają się niekorzystne, niesprzyjające i zupełnie nieprzewidziane okoliczności. Te słowa były w sam raz do tej sytuacji. A i wcześniejsze obawy o brawurowe zachowanie Jasia w górach okazały się całkiem nieaktualne. Trzeba było przystosować się do nowych warunków. Ponoć Pana Boga najbardziej rozbawia, gdy człowiek szczegółowo planuje przyszłość i zamartwia się drobiazgami.

Widok z hotelowego okna

Turyści w Alpach dzielą się zasadniczo na trzy kategorie. Pierwsza to wyczynowcy, którzy wyruszają w góry z linami, karabinkami, rakami, słowem z całym oprzyrządowaniem potrzebnym do wspinaczki. Nocują w namiotach, myją się śniegiem. Druga to ci, którzy chodzą utartymi szlakami, tylko czasami podjeżdżają gdzieś kolejką, ale do większości szczytów docierają na własnych nogach. Trzecia grupa to turyści kolejkowi, wjeżdżają kolejkami na szczyty, robią sobie na górze zdjęcia, kupują pamiątki, coś zjedzą i zjeżdżają na dół. Tych jest zdecydowanie najwięcej, więc i do kolejek kolejki ustawiają się długie.

My za sprawą Jasia ze złamaną nogą musieliśmy spaść z kategorii drugiej do trzeciej. No prawie do trzeciej, bo trochę chodziliśmy (Jaś na plecach taty).

Potwierdzam to, co pisała moja siostra, że ludzie gór są inni, bardziej uprzejmi, życzliwi, pomocni.

Także i tu, dokąd trafiliśmy, czyli do jednego z najsłynniejszych ośrodków w Alpach francuskich Chamonix Mont Blanc, gdzie można spotkać ludzi różnych narodowości i ras. Słychać rozmowy w wielu językach (z rzadka po polsku), na każdym kroku można spotkać rodziny muzułmańskie (kobiety w charakterystycznych burkach, a nawet w nikabu).

Niepełnosprawność Jasia skracała nam stanie w kolejce, przepuszczano, robiono mu miejsce, uśmiechano się z życzliwością. Dzięki temu cieszyliśmy wzrok widokiem zapierającym dech w piersiach. Naprawdę żadne zdjęcie, żaden film nie odda tego, co widzi się na alpejskich szczytach. Patrząc przed siebie momentami miałam wrażenie, że to niemożliwe, iż jestem tak blisko, że to to tylko fototapeta.

W pierwszym dniu udaliśmy się kolejką na szczyt Le Brévent na wysokości 2525 m. Połacie śniegu umożliwiały lepienie bałwana i rzucanie się śnieżkami przy temperaturze powietrza umożliwiającej letnie ubiory.

Przez lunetę, którą mieliśmy ze sobą mogliśmy obserwować wspinających się na Mont Blanc turystów. Bajeczny widok. Na dole panorama Chamonix, a w górze nad szczytami śmiałkowie na barwnych paralotniach balansujący wysoko między skałami i obłokami.

Kolejny dzień to wyprawa na Aiguille du Midi, najwyższy szczyt w Alpach francuskich, na który można dojechać kolejką, dlatego chętnych, aby stanąć na wysokości 3842 m nie brakuje. Na szczęście był Jaś i ominęło nas długie oczekiwanie. Na szczycie odczuwało już się chłód, choć słońce przypiekało. Atrakcją, z której nie skorzystaliśmy (nie nadaje się ona dla osób z lękiem wysokości) jest szklana kabina umieszczona nad przepaścią. Wchodząc tam można mieć wrażenie, że się zawisło w powietrzu nad górami. Otaczała nas panorama gór, surowych, pokrytych śniegiem, dostojnych i niedostępnych.

Tego samego dnia po południu odwiedziliśmy Mer de Glace. Kolejką dotarliśmy do lodowca, a potem 400 metalowych schodów w dół i jaskinia lodowa – podświetlone na kolorowo korytarze, wewnątrz wyrzeźbione w lodzie figury. Zjawiskowe.

Turystycznie najatrakcyjniejszy był jednak trzeci dzień, wybraliśmy się bowiem na De L’Index kolejką, a stamtąd już pieszo wśród skał i śniegu do schroniska położonego nad jeziorem Lac Blanc na wysokości 2352 m. Jaś mimo gipsu wspinał się po skałach niczym górska kozica, ja zaś omijałam je idąc śnieżnymi trasami po pochyłym zboczu.

Jeden nieuważny ruch i można było poturlać się w dół. Ale za to jezioro (częściowo zamarznięte) i odbijający się w nim szczyt Mont Blanc był wystarczającą nagrodą za poniesiony trud.

Wracaliśmy inną trasą, łatwiejszą, wprost do przesiadkowej stacji kolejki, gdzie moją uwagę zwrócił wysoki krzyż ustawiony przy ławkach dla turystów. W laickim kraju, jakim jest Francja, taki obraz cieszy. Kamiennych krzyży przy drodze też widzieliśmy sporo, a na pobliskim naszego hotelu terenie, gdzie lądowali paralotniarze, zauważyłam kapliczkę.

Czwartego i ostatniego dnia wybraliśmy się na Glacier d’Argentiére. Niezapomniane, bajeczne widoki. Nie doszliśmy do schroniska, tylko podeszliśmy nieco, aby spojrzeć z góry na masy lodowca. Spotykani, choć rzadko, Polacy, a nawet Słowacy, których język tak dla nas zrozumiały, przyjmowaliśmy z radością.

I na koniec refleksja. Dokładnie w tym czasie, kiedy byliśmy we Francji, doszło do tragicznych wydarzeń – był zamach w Nicei, w którym życie straciło prawie 100 osób, a kilkaset zostało rannych, napad na kościół w Saint-Etienne-du-Rouvray w Normandii, gdzie zamordowano ks. Jacquesa Hamela… Wstrząsające, przerażające. Śledziliśmy te wydarzenia z przejęciem i głębokim współczuciem dla tych, których dotknęły. Ale – jak zauważyliśmy – na szczęście życie w tym kraju toczy się mimo to normalnie. Mój syn zwrócił mi uwagę, że prawdopodobieństwo, iż w miejscu publicznym – na deptaku w kurorcie, w kawiarni czy w kościele, dojdzie do zamachu, jest znacznie mniejsze niż śmiertelnego wypadku np. na autostradzie z Wrocławia do Katowic. Czy z tego powodu, że zdarzają się śmiertelne wypadki, ludzie nie jeżdżą autostradami? Skądże!

W kolejce na alpejski szczyt nie ma kontroli pirotechnicznych. Łatwo byłoby wnieść w plecaku ładunek wybuchowy… Ale nikt z tego powodu nie unika kolejek na górskie szczyty. Wprost przeciwnie, amatorów nadmiar, w kolejkach do kolejki tłoczno. Strach ludzi nie paraliżuje. I całe szczęście! Nas też nie paraliżował, a tydzień spędzony w Chamonix, w tym czterodniowy pobyt na szczytach gór, należy do niezapomnianych.